Najlepsze formaty plików graficznych zależą od celu: do internetu najczęściej sprawdzają się JPG/WebP (zdjęcia) oraz PNG/SVG (grafiki i logo), a do druku PDF/TIFF oraz pliki wektorowe (AI/EPS). Najczęstsze problemy biorą się z pomylenia RGB z CMYK, zbyt niskiej rozdzielczości i używania „nie tego” formatu do logotypu. Zasada praktyczna: pliki robocze trzymaj w edytowalnych formatach, a eksport rób osobno pod internet i osobno pod druk. Jeśli plik ma wyglądać identycznie u każdego i w drukarni, najbezpieczniejszy jest dobrze przygotowany PDF.
Dlaczego ten sam plik raz wygląda świetnie, a innym razem traci jakość albo ma zbyt duży rozmiar? Najczęściej to kwestia tego, jakie formaty plików graficznych zostały użyte, w jakiej rozdzielczości oraz w jakiej przestrzeni kolorów (RGB vs CMYK). Każdy format ma swoje zastosowanie, a błędny wybór kończy się rozmazanym logo, pikselami w katalogu albo wolnym ładowaniem strony. W praktyce najlepiej działa prosty system: osobny zestaw plików do internetu i osobny do druku, plus wersje źródłowe do edycji. W projektach marek ogarnianych przez Click Made najwięcej czasu oszczędza właśnie takie uporządkowanie.
sprawdź też: Jak dobrze przygotować pliki do druku, by uniknąć kosztownych błędów
Jeśli plik ma trafić do internetu, liczy się waga i szybkość ładowania, więc wybór zwykle kręci się wokół JPG/WebP oraz PNG/SVG. Jeśli plik ma trafić do druku, liczy się kontrola jakości i koloru, więc najczęściej wygrywa PDF/TIFF oraz wektory (AI/EPS). Najwięcej błędów bierze się z próby użycia „jednego pliku do wszystkiego”. Najbezpieczniej jest mieć dwa eksporty: online i print.
Krok 1: Ustal cel (internet czy druk) i typ grafiki (zdjęcie czy logo/ikona).
Krok 2: Internet: zdjęcie → JPG/WebP, grafika z przezroczystością → PNG, logo/ikona → SVG.
Krok 3: Druk: plik końcowy → PDF (ze spadami), zdjęcie do składu → TIFF, logo/ilustracja → AI/EPS.
Krok 4: Zostaw plik źródłowy edytowalny (np. AI/PSD/INDD), nie pracuj „na JPG”.
JPG jest najlepszy do zdjęć w internecie, bo zwykle daje dobrą jakość przy małej wadze pliku. Nie jest dobry do logo, napisów i elementów wymagających idealnej ostrości, bo kompresja stratna potrafi zrobić „pajęczynę” i artefakty. Do druku JPG bywa akceptowalny, ale tylko wtedy, gdy ma odpowiednią rozdzielczość i nie był wielokrotnie zapisywany z kompresją. W praktyce JPG traktuje się jako format końcowy online, a nie roboczy.
JPG: używaj, gdy to zdjęcia na stronę, blog, social media, tła i fotografie produktowe online.
JPG: nie używaj, gdy to logo, ikony, grafiki z tekstem, pliki do dalszej edycji lub gdy potrzebna jest przezroczystość.
zobacz też: Jak dobra grafika przyciąga klientów do salonu kosmetycznego
PNG jest lepszy od JPG, gdy potrzebujesz przezroczystości i bardzo ostrych krawędzi (np. UI, ikonki, proste grafiki). Jest bezstratny, więc przy ponownym zapisie nie degraduje się tak jak JPG, ale zwykle waży więcej. Do internetu PNG jest świetny, tylko nie warto wrzucać go „hurtowo” jako zdjęć, bo strona zacznie się ładować wolniej. Do druku PNG bywa problematyczny, bo najczęściej pracuje w RGB i może dać rozjazd kolorów.
PNG vs JPG – wniosek (A vs B): PNG wygrywa w ostrości i przezroczystości, JPG wygrywa wagą pliku przy zdjęciach. Jeśli grafika ma tło przezroczyste lub jest „techniczna” (UI/ikony), wybór zwykle pada na PNG.
sprawdź też: Kolory i typografia w identyfikacji wizualnej dla branży beauty
TIFF najczęściej wybiera się do profesjonalnego druku, gdy liczy się jakość zdjęć i pełna kontrola nad detalem. Jest bezstratny i dobrze znosi pracę w CMYK, więc drukarnie go lubią w materiałach, gdzie fotografie są ważne (katalogi, opakowania, etykiety). Minusem jest duży rozmiar, dlatego TIFF nie nadaje się do internetu. Jeśli ktoś prosi o TIFF, zwykle chodzi o powtarzalność jakości i brak „niespodzianek”.
Krok 1: Gdy materiał to zdjęcia wysokiej jakości do składu (np. katalog).
Krok 2: Gdy wymagane jest CMYK i brak kompresji stratnej.
Krok 3: Gdy plik ma przejść obróbkę w DTP bez degradacji.
zobacz też: Ile kosztuje dobry projekt graficzny i dlaczego to inwestycja, a nie wydatek
Dobrze przygotowany PDF najczęściej wystarcza do drukarni i jest jednym z najbezpieczniejszych formatów do druku. PDF potrafi spiąć wszystko: fonty, grafiki wektorowe i rastrowe, spady, marginesy, ustawienia kolorów. Problem nie jest w samym PDF-ie, tylko w tym, jak został wyeksportowany (np. z przypadkowymi ustawieniami, bez spadów, z niską jakością obrazów). W praktyce PDF to format docelowy do przekazania, a nie „zapis na szybko”.
Krok 1: Spady (najczęściej 3 mm) i bezpieczne marginesy ustawione.
Krok 2: Wysoka jakość obrazów (zwykle 300 dpi w docelowym rozmiarze).
Krok 3: Fonty osadzone lub tekst zamieniony na krzywe, jeśli drukarnia tego wymaga.
Krok 4: Eksport pod profil druku wskazany przez drukarnię (gdy jest podany).
sprawdź też: Czy darmowe kreatory grafik wystarczą do budowy marki – porównanie z pracą profesjonalisty
SVG jest najlepszy dla logo i ikon w internecie, bo skaluje się bez utraty jakości i pozostaje ostry na każdym ekranie. Jest lekki, dobrze działa w responsywnych stronach i świetnie znosi różne gęstości pikseli (np. Retina). Nie nadaje się do zdjęć, ale do prostych grafik jest bezkonkurencyjny. Jeśli logo „pływa” i traci ostrość na stronie, często brakuje właśnie wersji SVG.
PNG vs SVG – wniosek (A vs B): PNG jest rastrem i może się „rozjechać” przy skalowaniu, SVG jest wektorem i pozostaje ostre. Do logo online najczęściej wygrywa SVG.
AI i EPS to formaty robocze, które trzymają edytowalność: warstwy, krzywe, teksty i konstrukcję logo. Klient nie musi ich codziennie otwierać, ale to one ratują sytuację, gdy trzeba przygotować szyld, haft, opakowanie albo nową wersję materiałów bez utraty jakości. Jeśli marka ma tylko logo w JPG/PNG, to jest ograniczona i zwykle prędzej czy później płaci „drugi raz” za odtwarzanie plików. W praktyce AI/EPS to ubezpieczenie na przyszłość.
zobacz też: Jak sprawić, by Twoja marka była zapamiętywana – siła spójnej identyfikacji wizualnej
WebP najczęściej jest lepszy na stronę, bo przy podobnej jakości potrafi ważyć mniej niż JPG i PNG. To zwykle oznacza szybsze ładowanie i mniej frustracji użytkownika, szczególnie na mobile. WebP nie rozwiąże wszystkiego, jeśli zdjęcia są ogromne albo źle przycięte, ale format robi realną różnicę w „wadze” strony. W wielu wdrożeniach przejście na WebP jest jednym z najszybszych sposobów na odchudzenie grafiki.
JPG vs WebP – wniosek (A vs B): JPG jest bardziej „klasyczny”, WebP częściej daje lepszy stosunek jakości do rozmiaru. Jeśli celem jest szybkość strony, WebP zwykle wygrywa.
zobacz też: Projektowanie stron internetowych: kompletny przewodnik dla biznesu
Do zdjęć w internecie najczęściej wybiera się JPG lub WebP, a do zdjęć do druku TIFF (lub dobrze przygotowane obrazy w PDF). Do logo i ikon online najlepiej działa SVG, a do druku wektory (AI/EPS) lub PDF z wektorami. Najgorszy miks to logo w JPG i „jakoś to będzie”, bo to prawie zawsze kończy się brakiem ostrości i problemami w przyszłości. Najprościej: zdjęcia = raster, logo = wektor.
Internet: zdjęcia → JPG/WebP, grafiki z przezroczystością → PNG, logo/ikony → SVG.
Druk: materiały → PDF, zdjęcia → TIFF, logo/ilustracje → AI/EPS (lub PDF wektorowy).
zobacz też: Spójność wizualna w firmie to klucz do rozpoznawalności
Najczęstsze błędy to używanie JPG do logo, wrzucanie ciężkich PNG jako zdjęć oraz wysyłanie do druku plików w RGB bez kontroli. Efekt zwykle jest przewidywalny: brak ostrości, rozjechane kolory, artefakty kompresji i wolne ładowanie strony. Często problemem jest też brak plików źródłowych, przez co każda zmiana oznacza „rzeźbienie” na kiepskiej jakości. W praktyce te błędy kosztują czas, poprawki i nerwy.
JPG jako logo → poszarpane krawędzie i artefakty na stronie oraz w druku.
PNG jako zdjęcie w galerii → ciężka strona i wolniejsze ładowanie.
RGB wysłane do druku → kolory mogą wyjść inne niż na ekranie.
PDF bez spadów → białe obwódki lub nieprzewidziane przycięcie.
Brak AI/EPS → problem z rozwojem materiałów i koszt odtwarzania logo.
Da się to ocenić szybko po kilku kryteriach: format, rozdzielczość, waga pliku, przestrzeń kolorów i sposób eksportu. Do internetu najważniejsze są waga i ostrość na ekranie, a do druku rozdzielczość w docelowym rozmiarze oraz CMYK tam, gdzie to potrzebne. Jeśli plik jest „jakoś” i „na oko”, to zwykle problem wyjdzie dopiero na końcu, czyli wtedy, gdy poprawki bolą najbardziej. W praktyce warto mieć prostą checklistę.
Krok 1: Zdjęcia zapisane jako WebP/JPG, grafiki jako PNG/SVG.
Krok 2: Waga pojedynczego obrazu możliwie niska (bez przesady z jakością).
Krok 3: Brak widocznych artefaktów, tekst i krawędzie są ostre.
Krok 4: Rozmiar obrazu dopasowany do miejsca użycia (nie wrzuca się gigantów „bo się zmniejszy w CSS”).
Krok 1: Format PDF (docelowo) lub TIFF (zdjęcia), plus wektory (AI/EPS) dla logo.
Krok 2: Obrazy mają sensowną rozdzielczość w docelowym rozmiarze (najczęściej 300 dpi).
Krok 3: Spady i marginesy bezpieczeństwa ustawione.
Krok 4: Kolor przygotowany zgodnie z wymaganiami drukarni (często CMYK).
Jeśli trzeba uporządkować pliki, zrobić eksporty do druku i internetu albo przygotować zestaw „na przyszłość”, najprościej jest zrobić to raz porządnie i mieć spokój. W takich porządkach pomagają też dobrze ustawione źródła i eksporty w codziennej pracy clickmade, bo wtedy grafika nie tylko wygląda, ale też działa w realnych warunkach: na stronie, w socialach i w drukarni. Jeśli chcesz, można po prostu wskazać cel i nośniki, a resztę dobrać technicznie bez zgadywania, napisz przez click made i opisz, gdzie te pliki mają finalnie trafić.
Najczęściej: JPG lub WebP do zdjęć, PNG do grafik z przezroczystością oraz SVG do logo i ikon. Wybór zależy od tego, czy grafika jest zdjęciem, czy elementem „technicznym” (logo/UI).
Najczęściej: PDF jako plik końcowy do drukarni, TIFF dla zdjęć wysokiej jakości oraz AI/EPS dla logo i ilustracji wektorowych. Kluczowe jest też poprawne przygotowanie spadów i rozdzielczości.
Zwykle tak, ale tylko jeśli JPG ma odpowiednią rozdzielczość w docelowym rozmiarze i nie był mocno kompresowany. W projektach bardziej wymagających bezpieczniej pracować na TIFF/PDF.
Bo SVG jest wektorem i skaluje się bez utraty jakości, więc pozostaje ostre na każdym ekranie. PNG jest rastrem, więc przy zmianie rozmiaru może tracić ostrość.
Najczęściej nie jest to najlepszy wybór, bo PNG zwykle działa w RGB i może dać rozjazd kolorów w druku. Do druku częściej wybiera się PDF/TIFF oraz formaty wektorowe.
Format (zwykle PDF), spady, marginesy bezpieczeństwa, rozdzielczość obrazów w docelowym rozmiarze oraz zgodność kolorów z wymaganiami drukarni. To minimalny zestaw, który ogranicza poprawki.